Τα δέντρα υπήρξαν πάντα για μένα οι πιο διεισδυτικοί ιεροκήρυκες.
Τα λατρεύω όταν ζουν σε φυλές και οικογένειες, σε δάση και δασάκια.
Και ακόμη περισσότερο τα λατρεύω όταν στέκονται μόνα τους.
Είναι σαν τους μοναχικούς.
Όχι σαν τους ερημίτες που απομακρύνθηκαν απαρατήρητα,
για να κρύψουν μια κάποια αδυναμία τους,
αλλά όπως τρανοί, απομονωμένοι άνθρωποι,
όπως ο Μπετόβεν και ο Νίτσε.
Στις κορυφές τους θροΐζει ο κόσμος,
οι ρίζες τους αναπαύονται στο άπειρο.
Κι όμως, δεν χάνουν τον εαυτό τους,
αλλά επιδιώκουν με όλη τους τη ζωτική δύναμη μόνο τούτο:
να εκπληρώσουν το δικό τους το νόμο που κατοικεί εντός τους,
να αναπτύξουν πλήρως τη δική τους μορφή,
να εκθέσουν τους εαυτούς τους.
Τίποτα δεν είναι πιο ιερό,
τίποτα δεν είναι πιο υποδειγματικό από ένα όμορφο, δυνατό δέντρο…
Ένα δέντρο λέει: Ένας πυρήνας είναι κρυμμένος μέσα μου,
μια σπίθα, μια σκέψη, είμαι ζωή από την αιώνια ζωή.
Μοναδική είναι η απόπειρα και το σχέδιο,
το οποίο τόλμησε η αιώνια Μητέρα μαζί μου,
μοναδική είναι η μορφή και οι φλέβες του δέρματος μου,
μοναδικό είναι και το μικρότερο φύλλο στην κορυφή μου
και η μικρότερη ουλή στο φλοιό μου.
Υπηρεσία μου είναι να δείξω και να δώσω μορφή στο Αιώνιο
μέσω του μοναδικά διαμορφωμένου.
Ένα δέντρο λέει: Η δύναμή μου είναι η εμπιστοσύνη.
Δεν ξέρω τίποτα για τους προγόνους μου,
δεν ξέρω τίποτα για τα χιλιάδες παιδιά που κάθε χρόνο σπέρνονται από μένα.
Ζω μέχρι τέλους το μυστικό του σπόρου μου, και τίποτα άλλο δεν με νοιάζει.
Έχω εμπιστοσύνη, πως ο Θεός είναι μέσα μου.
Έχω εμπιστοσύνη, πως το καθήκον μου είναι ιερό.
Αυτή η εμπιστοσύνη με ζει.
Όταν είμαστε λυπημένοι και δεν μπορούμε πια να αντέξουμε τη ζωή μας,
τότε ένα δέντρο μπορεί να μας μιλήσει: “Στάσου! Στάσου! Κοίτα εμένα!
Η ζωή δεν είναι εύκολη, η ζωή δεν είναι δύσκολη. Αυτές είναι παιδικές σκέψεις.
Άφησε το Θεό μέσα σου να σου μιλήσει, έτσι σιωπούν.
Ανησυχείς, επειδή το μονοπάτι σου σε απομακρύνει από τη Μητέρα
και από την Πατρίδα σου. Κάθε βήμα και κάθε μέρα σε οδηγεί όμως
εκ νέου προς τη Μητέρα.
Η Πατρίδα δεν εδώ ή εκεί.
Η Πατρίδα είναι μέσα σου ή πουθενά.
Λαχτάρα για περιπλάνηση αναδύεται μέσα από την καρδιά μου,
όταν ακούω τα δέντρα, που θροΐζουν τα βράδια στον αέρα.
Αν τα ακούσεις για ώρα μέσα στη σιγή,
τότε θα δεις τον πυρήνα και το νόημα αυτής της λαχτάρας.
Δεν θέλει να αποφύγει τον πόνο, όπως σου φάνηκε.
Είναι η λαχτάρα για την Πατρίδα, για την ανάμνηση της Μητέρας,
για καινούργιες παραβολές της Ζωής.
Οδηγεί στο σπίτι σου.
Όλα τα μονοπάτια οδηγούν στο σπίτι σου,
κάθε βήμα είναι γέννηση,
κάθε βήμα είναι θάνατος,
κάθε τάφος είναι Μητέρα…
Όποιος έμαθε να ακούει προσεχτικά τα δέντρα,
δεν ποθεί πια να είναι δέντρο.
Ποθεί να μην είναι τίποτα άλλο πια, από αυτό που είναι.
Αυτό είναι πατρίδα. Αυτό είναι ευτυχία.
Απόσπασμα από το βιβλίο “Bäume. Betrachtungen und Gedichte”
του Hermann Hesse
Απόδοση-Μετάφραση: Ν. Μαρούλη