Ομαδική
Η Ομαδική Θεραπεία έχει γίνει τις τελευταίες δεκαετίες αποδεκτή ως μία πολύ
αποτελεσματική και χρήσιμη μορφή θεραπείας. Η ιδέα της ομαδικής θεραπείας
δεν είναι ωστόσο καινούργια. Υπάρχουν αναφορές από την αρχαία Ελλάδα για
θεραπευτικές τακτικές, συγκεκριμένα στους ναούς του Ασκληπιού, στις οποίες
ασθενείς που νοσούσαν από διάφορες ασθένειες και δε γνωρίζονταν μεταξύ
τους, αναζητούσαν θεραπεία και ανακούφιση των συμπτωμάτων τους
μέσα από τη συμμετοχή σε ομάδες.
Πρόσφατες και αρκετά προχωρημένες έρευνες στη διαπροσωπική νευροβιολογία
αποδεικνύουν ότι οι σχέσεις μπορούν να επέμβουν και να αλλάξουν τη δομή του
εγκεφάλου, κάτι το οποίο ενισχύει τη χρησιμότητα της ομαδικής θεραπευτικής
διαδικασίας, που ασχολείται κατά κύριο λόγο με το πώς σχετίζονται οι άνθρωποι.
Η ομαδική θεραπεία είναι μία μορφή θεραπείας που έχει απαιτήσεις και από τον
θεραπευόμενο και από τον θεραπευτή, με κινητήρα τον διαδραστικό εστιασμό
και τη δύναμή του να επιφέρει μεγάλη χαρακτηρολογική και διαπροσωπική
αλλαγή. Παρέχει ένα ασφαλές περιβάλλον, το οποίο μπορεί να προσφέρει τελικά
το ίδιο θετικό αποτέλεσμα με την ατομική θεραπεία.
Ανεξάρτητα από τους στόχους της εκάστοτε ομάδας, ο πυρήνας της αποτελείται
από τους καθεαυτό μηχανισμούς της αλλαγής και της ωρίμανσης,
τη σοδειά για την ακρίβεια της ψυχοθεραπείας κατά Irvin Yalom.
Στις ομάδες τα μέλη δημιουργούν έναν μικρόκοσμο, τον δικό τους μικρόκοσμο,
ο οποίος με τη σειρά του ενεργοποιεί στον καθένα τη χαρακτηριστική αμυντική
του συμπεριφορά, δίνοντας μεγάλη έμφαση στην εξέταση της διαπροσωπικής
αλληλεπίδρασης στο «εδώ-και-τώρα» των μελών.
Οι συμμετέχοντες έχουν την ευκαιρία να επικοινωνήσουν διαδρώντας ελεύθερα
ο ένας με τον άλλον, μιλώντας ειλικρινά και άμεσα για τις εμπειρίες, τις σκέψεις
και τα προσωπικά τους συναισθήματα, να μάθουν να κατανοούν και να
αποδέχονται τα αντίστοιχα των άλλων ανθρώπων, να αποκτήσουν επίγνωση των
τρόπων που έχουν αναπτύξει προκειμένου να αντιμετωπίζουν τη συγκεκριμένη
μορφή της ζωής τους, ώστε να αναγνωρίσουν και να κατανοήσουν τι δεν
λειτουργεί καλά στις αλληλεπιδράσεις τους και τελικά να πειραματιστούν
με νέες διαπροσωπικές συμπεριφορές, βελτιώνοντας την αυτοπεποίθηση,
την αυτοεκτίμηση, επιτυγχάνοντας μία προσωπική αλλαγή με την προσδοκία
ότι ο συμμετέχων θα μεταφέρει αυτή τη μάθηση στη ζωή του έξω από την ομάδα.
Βιβλιογραφία: Irvin D. Yalom, Molyn Leszcz (2006),
Θεωρία και πράξη της ομαδικής ψυχοθεραπείας, εκδ.Άγρα