Η απουσία του ενός
είναι απουσία και των δύο,
και το αόρατο αποδεικνύεται με το ορατό,
Ώσπου να γίνει αόρατο και να αποδειχτεί με τη σειρά του.
[…]
Πιστεύω σε σένα ψυχή μου,
ό,τι άλλο είμαι δεν πρέπει να ταπεινωθεί σε σένα,
Και εσύ δεν πρέπει να ταπεινωθείς σε εκείνο.
[…]
Το πιο κοινό, ευτελές, οικείο, ευχερές,
είμαι Εγώ,
Εγώ ρισκάρω την τύχη μου,
εξαντλούμαι έναντι απείρων ανταμοιβών,
Στολίζομαι για να με παραχωρήσω
στον πρώτο που θα με δεχτεί,
Χωρίς να ζητώ ο ουρανός να πέσει για χάρη μου,
Να τον σκορπίσω
ελεύθερα, αιώνια.
[…]
Είμαι από παλιό και νέο,
από το ανόητο όσο και από το σοφό,
Αδιαφορώντας για τους άλλους,
πάντα ανησυχώντας για τους άλλους,
Μητρικός όσο και πατρικός,
ένα παιδί αλλά και άντρας,
Γεμάτος με ύλη που είναι ευτελής
και γεμάτος με ύλη που είναι εκλεκτή.
[…]
Μαθητής με τους απλούς,
δάσκαλος στους βαθυστόχαστους,
Αρχάριος ξεκινώ
και όμως δαήμων από μυριάδες εποχές,
Κάθε χρώματος και τύπου είμαι εγώ,
κάθε τάξης και θρησκείας.
[…]
Αντιστέκομαι σε κάθε τι καλύτερο της δικής μου διαφορετικότητας,
Ανασαίνω τον αέρα αλλά αφήνω άφθονο πίσω μου,
Και δεν είμαι φαντασμένος, και δεν είμαι στη θέση μου.
[…]
(Το απτό είναι στη θέση του
και το ανέγγιχτο είναι στη θέση του.)
Walt Whitman, “Το Τραγούδι του Εαυτού μου”, Εκδ. Ηριδανός, 2006