Να ευλογείς κάθε σχέση
και να θεωρείς την κάθε μία
ως ξεχωριστή και διαμορφωτική
του ποιος είσαι και πού επιλέγεις τώρα να είσαι.
“Όταν οι ανθρώπινες ερωτικές σχέσεις αποτυγχάνουν ( οι σχέσεις ποτέ δεν αποτυγχάνουν, παρά μόνο με τη στενά ανθρώπινη έννοια ότι δεν παρήγαγαν αυτό που θέλεις ), αποτυγχάνουν επειδή δύο άνθρωποι μπήκαν σ’ αυτή τη σχέση για λάθος λόγους. Οι περισσότεροι άνθρωποι μπαίνουν σε μια σχέση αποβλέποντας στο τι μπορούν να πάρουν απ’ αυτήν, παρά στο τι μπορούν να δώσουν σ’ αυτήν.
Ο σκοπός μιας σχέσης είναι ν’ αποφασίσεις ποιο μέρος του εαυτού σου θα ήθελες να δεις να “εμφανίζεται” και όχι ποιο μέρος του άλλου μπορείς να αιχμαλωτίσεις και να κρατήσεις. Ένας μόνο σκοπός μπορεί να υπάρξει για τις σχέσεις και για όλη τη ζωή: να είσαι και ν’ αποφασίσεις ποιος πραγματικά είσαι.
Είναι πολύ ρομαντικό να λες πως ήσουν ένα “τίποτα” μέχρι να έρθει εκείνος ο ξεχωριστός άλλος στη ζωή σου. Αυτό, όμως, δεν είναι αλήθεια. Κι ακόμα χειρότερα, ασκεί μια τρομαχτική πίεση στον άλλον ή την άλλη να είναι ένα σωρό πράγματα που δεν είναι.
Επειδή δε θέλουν να σε απογοητεύσουν, προσπαθούν πολύ σκληρά να είναι και να κάνουν αυτά τα πράγματα ώσπου πια δεν μπορούν. Δεν μπορούν πια να συμπληρώνουν την εικόνα που έχεις εσύ γι’ αυτούς. Δεν μπορούν πια να εκπληρώσουν τους ρόλους που τους έχουν αποδοθεί. Η δυσφορία κι η μνησικακία όλο και μεγαλώνουν. Ο θυμός ακολουθεί. Τελικά, για να σώσουν τον εαυτό τους ( και τη σχέση ), αυτοί οι ξεχωριστοί άλλοι αρχίζουν να επανακτούν τον αληθινό τους εαυτό, ενεργώντας περισσότερο σύμφωνα με το ποιοι πραγματικά είναι. Τότε είναι που αρχίζεις να λες ότι “άλλαξαν”.
Είναι πολύ ρομαντικό να λες ότι τώρα που ο ξεχωριστός σου άλλος μπήκε στη ζωή σου νιώθεις πλήρης. Όμως, ο σκοπός μιας σχέσης δεν είναι να έχεις κάποιον άλλον που να μπορεί να σε γεμίσει. Είναι το να έχεις έναν άλλον με τον οποίον να μπορείς να μοιραστείς την πληρότητά σου.“
” Οι περισσότεροι από εσάς μπαίνετε στην ηλικία όπου αρχίζετε να κάνετε σχέσεις γεμάτοι προσδοκία, σεξουαλική ενέργεια, με μια διάπλατα ανοιχτή καρδιά και με μια χαρούμενη κι ανυπόμονη ψυχή.
Κάπου ανάμεσα στα 40 και τα 60 σας, αργότερα ή νωρίτερα ( και για τους περισσότερους είναι πιο νωρίς παρά πιο αργά), έχετε παραιτηθεί απ’ το μεγαλειώδες σας όνειρο, έχετε βάλει στην άκρη την ύψιστη ελπίδα σας κι έχετε συμβιβαστεί με την πιο ταπεινή σας προσδοκία ή με καμιά απολύτως.
Το πρόβλημα είναι τόσο βασικό και τόσο απλό, κι όμως, τόσο τραγικά παρεξηγημένο: το μεγαλειωδέστερο όνειρό σας, η ύψιστη ιδέα σας και η πιο τρυφερή ελπίδα σας είχε να κάνει με τον αγαπημένο άλλο κι όχι με τον αγαπημένο εαυτό σας. Η επιτυχία των σχέσεών σας είχε να κάνει με το πόσο αντάξια ο άλλος ανταποκρίθηκε στις δικές σας ιδέες και πόσο είδατε τον εαυτό σας ν’ ανταποκρίνεται αντάξια στις δικές του ή στις δικές της. Όμως, η μόνη αληθινή επιτυχία έχει να κάνει με το πόσο αντάξια εσείς ανταποκρίνεστε στις δικές σας ιδέες.
Οι σχέσεις είναι ιερές επειδή παράγουν τη μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής να δημιουργήσει και να παραγάγει την εμπειρία της ύψιστης διανοητικής σας αντίληψης που έχει σχέση με τον εαυτό σας. Οι σχέσεις “αποτυγχάνουν” όταν τις βλέπετε σαν τη μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής να δημιουργήσει και να παραγάγει την εμπειρία της ύψιστης διανοητικής σας αντίληψης σχετικά μ’ έναν άλλον.
Ας ανησυχεί ο κάθε άνθρωπος που βρίσκεται σε μια σχέση για τον εαυτό του. Τι είναι, τι κάνει και τι έχει ο εαυτός του, τι θέλει, τι ζητάει και τι δίνει ο εαυτός του, τι επιδιώκει, τι δημιουργεί και τι βιώνει ο εαυτός του, και τότε όλες οι σχέσεις θα εξυπηρετήσουν υπέροχα τον σκοπό τους και τους σκοπούς των μετεχόντων.
Ας ανησυχεί ο άνθρωπος σε μια σχέση όχι για τον άλλον, αλλά μόνο, μόνο, μόνο για τον εαυτό του.”
” Ο άνθρωπος που αγαπάει περισσότερο είναι ο άνθρωπος που είναι εγω- κεντρικός. Αν δεν μπορείς ν’ αγαπήσεις τον εαυτό σου, τότε δεν μπορείς ν’ αγαπήσεις κάποιον άλλον. Ορισμένοι άνθρωποι κάνουν το λάθος να επιδιώκουν την αγάπη για τον εαυτό τους μέσω της αγάπης για έναν άλλον. Φυσικά, δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτό κάνουν. Δεν είναι μια συνειδητή προσπάθεια. Είναι αυτό που συμβαίνει στο νου. Είναι αυτό που ονομάζετε υποσυνείδητο.
Σκέφτονται: “Αν μπορέσω ν’ αγαπήσω άλλους, τότε θα με αγαπήσουν. Τότε, θα είμαι αξιαγάπητος και θα μπορώ να με αγαπήσω”.
Το αντίστροφο αυτού που λέμε είναι ότι πάρα πολλοί άνθρωποι μισούν τον εαυτό τους, επειδή αισθάνονται ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος που να τους αγαπάει. Αυτό είναι μια πραγματική φτώχεια ( γι’ αυτό λέμε πως οι άνθρωποι διψάνε για αγάπη ή είναι πεινασμένοι για αγάπη ) και η ειρωνεία είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που τους αγαπούν, αλλά δεν έχει σημασία. Όσοι άνθρωποι και να τους δηλώνουν την αγάπη τους, δε φτάνει.
Πρώτον, δε σε πιστεύουν. Πιστεύουν πως προσπαθείς να τους εκμεταλλευτείς για να τους αποσπάσεις κάτι. (Πώς είναι δυνατόν να τους αγαπάς γι’ αυτό που πραγματικά είναι; Όχι, πρέπει να έχει γίνει κάποιο λάθος. Κάτι πρέπει να θέλεις. Λοιπόν, λέγε, τι θέλεις; )
Σπάνε το κεφάλι τους προσπαθώντας να καταλάβουν πώς είναι δυνατόν να τους αγαπάει κάποιος πραγματικά. Έτσι, λοιπόν, δε σε πιστεύουν και ξεκινούν μια εκστρατεία για να σε κάνουν να το αποδείξεις. Πρέπει να αποδείξεις ότι τους αγαπάς! Για να γίνει αυτό, μπορεί ν’ αρχίσουν να σου ζητούν ν’ αλλάξεις τη συμπεριφορά σου.
Δεύτερον, αν τελικά φτάσουν σε κάποια κατάσταση όπου μπορούν να πιστέψουν ότι τους αγαπάς, τότε αρχίζουν αμέσως ν’ ανησυχούν σχετικά με το για πόσο καιρό θα μπορέσουν να κρατήσουν την αγάπη σου. Και για να κρατήσουν την αγάπη σου, αρχίζουν ν’ αλλάζουν τη δική τους συμπεριφορά.
Έτσι, δύο άνθρωποι κυριολεκτικά χάνουν τους εαυτούς τους σε μια σχέση. Μπαίνουν στη σχέση ελπίζοντας να βρουν τον εαυτό τους και τελικά τον χάνουν.
Αυτή η απώλεια του εαυτού σε μια σχέση είναι που προκαλεί την περισσότερη πικρία σε τέτοιες συζεύξεις.
Δύο άνθρωποι ενώνονται σε μια συνεργασία ελπίζοντας ότι το όλο θα είναι μεγαλύτερο από το άθροισμα των μερών. Όμως, τελικά, ανακαλύπτουν ότι είναι λιγότερο. Νιώθουν λιγότεροι απ’ ότι ήταν όταν ήταν μόνοι τους. Λιγότερο άξιοι, λιγότερο ικανοί, λιγότερο συναρπαστικοί, λιγότερο ελκυστικοί, λιγότερο χαρούμενοι, λιγότερο ικανοποιημένοι. Αυτό συμβαίνει επειδή παραιτήθηκαν από το μεγαλύτερο μέρος του εαυτού τους για να είναι – και να μείνουν- σε μια σχέση.
Neale Donald Walsch, Συζήτηση με το Θεό, εκδ. Η Δυναμική της Επιτυχίας, 1998