Η πληγή του πατέρα
Η πληγή του πατέρα είναι η «αόρατη» πληγή που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά.
Η πρώτη αντρική φιγούρα στην ζωή των περισσότερων από εμάς, είναι ο πατέρας μας. Θέτει τα θεμέλια για κάθε άλλη σχέση που έχουμε με τους άνδρες στη ζωή μας.
Οι πατέρες μας είναι άνθρωποι. Άνθρωποι με το δικό τους άλυτο τραύμα, τη δική τους έλλειψη αυτοεκτίμησης και τις δικές τους βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις.
Πολλοί από τους πατέρες μας ντροπιάστηκαν, όπως και οι μητέρες μας.
Ντροπιάστηκαν για τα συναισθήματά τους.
Ντροπιάστηκαν που ήταν «αδύναμοι».
Ντροπιάστηκαν για τα όσα πρόσφεραν ή δεν πρόσφεραν στις οικογένειές τους .
Αυτό το τραύμα, αυτός ο πόνος στη συνέχεια προβάλλεται ασυνείδητα στα παιδιά τους.
Ως παιδιά, αρχίζουμε να εσωτερικεύουμε τα λεγόμενα του πατέρα μας (ή, εάν δεν υπάρχει πατέρας, ενσωματώνουμε τις απόψεις των άλλων γύρω μας για το ποιος είναι ή ήταν.)
Όταν έχουμε έναν πατέρα που δεν μπορεί να συνδεθεί συναισθηματικά (να μοιραστεί συναισθηματικές καταστάσεις χωρίς κριτική ή έλεγχο), έναν πατέρα που δεν μπορεί να ρυθμίσει τα συναισθήματά του (φωνάζει, μας μειώνει, ενοχλείται ή /και κλειδώνει), ή έναν πατέρα που έχει την τάση να αποφεύγει την πραγματικότητα (εθισμός, εξαφάνιση / αποφυγή) το εσωτερικεύουμε αυτό ως κάτι που δείχνει το ποιοι είμαστε.
Ως παιδιά, είμαστε σε μια εγωκεντρική κατάσταση. Αυτή η περίοδος ανάπτυξης του εγώ σημαίνει ότι δεν έχουμε πλήρη αντίληψη του ποιοι είμαστε.
Κατά τη διάρκεια αυτού του σταδίου, πιστεύουμε ότι όλα συμβαίνουν σε εμάς εξαιτίας μας.
Έτσι, εάν έχουμε έναν πατέρα που είναι απρόβλεπτος, κακοποιητικός, δυσαρεστημένος ή μας εγκαταλείπει, εμείς εσωτερικεύουμε την πεποίθηση ότι προκαλέσαμε τη συμπεριφορά του.
Δεν έχουμε αναπτύξει το εγώ μας σε τέτοιο βαθμό ώστε να τον δούμε ως άνθρωπο. Έναν άνθρωπο με τα δικά του τραύματα και ζητήματα που καθοδηγούν τη συμπεριφορά του.
Η βασική μας πεποίθηση είναι : κάτι είναι λάθος σε μένα / κάτι είναι ανάξιο αγάπης μέσα μου.
Η συμπεριφορά του γίνεται προσωπική, και έως ότου δουλέψουμε για να αναπτύξουμε το εγώ μας και να γίνει πιο συνειδητό, θα περάσουμε τη ζωή μας – απελπισμένοι να κερδίσουμε τη σύνδεση που δεν πήραμε ποτέ από αυτόν σε σχεδόν όλους όσους συναντάμε.
Γι’ αυτό όταν δεν έχουμε αυτήν τη σύνδεση, είναι τόσο βαθιά οδυνηρή που βιώνουμε τα παιδικά μας τραύματα στο παρόν.
Η πληγή του πατέρα φανερώνεται:
-Σαν μια αίσθηση ότι είμαι χαμένος, ότι δεν έχω σκοπό.
-Σχέσεις εξουσιαστικές.
-Αποσύνδεση από την σεξουαλικότητα.
-Ασυνείδητες πράξεις ώστε να νιώσουμε αποδοχή και αγάπη από εκείνον.
-Μη αυθεντικός εαυτός.
-Μαγική σκέψη: θεοποίηση του πατέρα προκειμένου να αποφύγουμε να αναγνωρίσουμε τον πόνο που μας προκαλεί.
-Μια πυρηνική πεποίθηση ότι είμαστε ανάξιοι, λίγοι ή όχι αρκετά καλοί ή αρκετοί .
-Αποζητούμε αποδοχή, έγκριση και αίσθηση του εαυτού μέσα από τους άλλους (συνεξάρτηση ).
-Οι γυναίκες εκδηλώνουν φόβο, έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους άντρες ή ασυνείδητα επιλέγουν συντρόφους που μιμούνται αυτή τη δυναμική σχέσεων.
-Αίσθηση ότι δεν αξίζουμε να μας αγαπούν και να είμαστε σε υγιείς σχέσεις.
-Να καταφέρουμε να είμαστε επιτυχημένοι με οποιοδήποτε κόστος.
Μερικοί τρόποι προς την θεραπεία της πληγής του πατέρα:
1. Ποια μηνύματα μου πέρασε /έδωσε ο πατέρας μου ως παιδί;
2. Εάν ο πατέρας μου απουσίαζε, τι έλεγαν οι άλλοι γι ‘αυτόν και πώς με έκανε να νιώθω αυτό;
3. Ποιες ιδιότητες του αναζητώ στους συντρόφους μου / ποιες ιδιότητες θέλω να αποφύγω;
4. Πώς ανταποκρινόταν ο πατέρας μου στα συναισθήματά μου; Στα δικά του συναισθήματα;
5. Τι πεποιθήσεις κουβαλούσε /είχε για τον κόσμο;
6. Ποια μηνύματα μοιράστηκε μαζί μου για το σεξ, την αγάπη, τις σχέσεις (τόσο άμεσα όσο και έμμεσα μέσω του προτύπου του)
7. Πώς αντιμετώπιζε το άγχος και τη συντριβή;
8. Τι τον έκανε να νιώθει ντροπή; Πώς με επηρέασε αυτή η ντροπή;
Αυτό είναι ένα βαθύ, θεραπευτικό έργο.
Κάνουμε διαλλείματα.
Προχωράμε αργά.
Τιμούμε όλα όσα αισθανόμαστε, όλα είναι έγκυρα.
Είναι όλα ένα ταξίδι επιστροφής στον αληθινό μας εαυτό.
Η πληγή της μητέρας
Η πληγή της μητέρας είναι ο πόνος, οι πληγές και το τραύμα που κουβαλάει μια μητέρα το οποίο “κληροδοτεί” στα παιδιά της.
Πολλές μητέρες δεν έχουν θεραπεύσει /επεξεργαστεί το τραύμα τους, οπότε αυτό το έκανε αδύνατο να είναι συναισθηματικά υποστηρικτικές. Υπήρξαν επικριτικές και/ή δεν αυτοφροντίζονταν οπότε δεν υπήρξαν πρότυπο προς την αυτοφροντίδα και την κάλυψη των αναγκών.
Τα συναισθήματα της μητέρας για τον εαυτό της, το πώς συνδεόταν με τους άλλους και οι πεποιθήσεις της πέρασαν στην επόμενη γενιά. Οι μητέρες ασκούν την υψηλότερη επιρροή στο παιδί επειδή η επιβίωση των παιδιών εξαρτάται από εκείνες. Άρα, ως παιδιά εσωτερικεύουμε τις πεποιθήσεις της και τους μηχανισμούς αντιμετώπισης .
Η πληγή της μητέρας δημιουργεί δυσλειτουργικά μοτίβα σχέσεων, ανασφάλειες ως προς το σώμα, χαμηλή αυτοπεποίθηση και συνεξάρτηση όπου παραμελούμε τους εαυτούς μας προκειμένου να είμαστε αρεστοί/αποδεκτοί από τους άλλους .
Τρόποι με τους οποίους η πληγή της μητέρας φανερώνεται:
1. Δυσκολία θέσπισης ορίων.
2. Ανασφάλεια με το σώμα και την εμφάνιση.
3. Συνεξάρτηση.
4. Αδυναμία αυτορρύθμισης.
5. Φόβος εγκατάλειψης.
6. Χρόνια αυτοκατηγορία, χρόνια άσκηση αρνητικής κριτικής, σύγκριση με τους άλλους.
7. Φόβος μην δυσαρεστήσουμε την μητέρα ή παίρνοντας την έγκριση της για κάθε προσωπική μας απόφαση.
8. Έλλειψη αυτό-εμπιστοσύνης
Αν είχαμε μια μητέρα η οποία προσέβλεπε σε εμάς για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες της, να επιλύσουμε τα προβλήματά της, ή που ζούσε τη ζωή της μέσα από εμάς, περνάμε όλη μας τη ζωή ως ενήλικες παίζοντας τον ρόλο του παθητικού συνεργού, σωτήρα, διαμεσολαβητή.
Μερικά μικρά βήματα για την θεραπεία της πληγής της μητέρας :
1. Επικυρώνουμε το πληγωμένο εσωτερικό μας παιδί, το οποίο ευχόταν/εύχεται η μητέρα να το αγαπούσε/να το έβλεπε.
2. Βλέπουμε την μητέρα μας ως είναι, όχι όπως θα θέλαμε να είναι.
3. Αρχίζουμε να θέτουμε όρια και να τα διατηρούμε.
4. Δημιουργούμε τον δικό μας κύκλο που μας εμπνέει.
5. Κάνουμε πράγματα που ευχαριστούμε εμάς και μας επιτρέπουν περισσότερη αυτονομία.
6. Κατανοούμε ότι δεν χρειάζεται να έχουμε τις ίδιες ιδέες /απόψεις με τη μητέρα μας.
7. Αποδεχόμενοι τους περιορισμούς της μητέρας μας δεν είναι προδοσία προς εκείνη αλλά θεραπεία για εμάς.
Η θεραπεία της πληγής της μητέρας είναι ένα ταξίδι που μας επιτρέπει να θεραπεύσουμε τις περιοριστικές μας αντιλήψεις, να συνδεθούμε με άλλους από θέση αυτοεκτίμησης, μας δίνει την ικανότητα να δούμε τους εαυτούς μας ως ξεχωριστά μοναδικά όντα και όχι ως αντανάκλαση της μητέρας μας.
Η προδοσία του εαυτού
Είναι μηχανισμός άμυνας που μάθαμε στην παιδική ηλικία, όπου προδώσαμε τις ανάγκες μας, τις επιθυμίες και τα συναισθήματα μας προκειμένου να κερδίσουμε αγάπη και αποδοχή από τους γονείς μας.
Είναι ασυνείδητος μηχανισμός που αναπτύχθηκε προκειμένου να επιβιώσουμε σε περιβάλλοντα όπου οι ανάγκες μας βιολογικές, πνευματικές, συναισθηματικές δεν καλύπτονταν/ικανοποιούνταν.
Η αρχή αυτού του μηχανισμού φανερώνεται με συμπεριφορές όπως:
Αρνούμαστε ή αποκρύπτουμε συναισθήματα για τα οποία ο φροντιστής μας, μας ντροπιάζει, πχ: είσαι υπερβολικά ευαίσθητο.
Αρνούμαστε ή αμφισβητούμε την πραγματικότητα μας και αυτό που πραγματικά ζούμε επειδή ο φροντιστής μας, λέει ότι δεν συνέβη ποτέ ή συνέβη διαφορετικά, πχ:ο πατέρας σου δεν είναι μεθυσμένος, είναι απλώς πολύ κουρασμένος.
Παίρνουμε ρόλο, παριστάνουμε ότι είμαστε κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είμαστε, προκειμένου να γίνουμε αποδεκτοί, πχ:γινόμαστε ο φροντιστής του φροντιστή μας.
Πολλοί δεν έχουμε καν καταλάβει ότι είμαστε στον κύκλο της προδοσίας του εαυτού,κάτι το οποίο δημιουργεί ντροπή και χαμηλή αυταξία.
Στη ρίζα της προδοσίας του εαυτού είναι η πεποίθηση ότι δεν μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, στην εκτίμηση μας για την πραγματικότητα που βιώνουμε και την εμπειρία μας και την ικανότητα να πλοηγηθούμε σε στρεσογόνες καταστάσεις ή έντονες συναισθηματικές καταστάσεις.
Αυτό προκαλεί άγχος, φόβο και εμμονή για τις απόψεις, τις σκέψεις των άλλων για εμάς, επειδή έχουμε αποσυνδεθεί από τον αυθεντικό μας εαυτό.
Για να θεραπευτούμε από την προδοσία του εαυτού πρέπει να αρχίσουμε να εξασκούμαστε στην εμπιστοσύνη προς τον εαυτό μας και των λεγομένων μας.
Ένα πρώτο μικρό βήμα για να συμβεί αυτό είναι με το να αρχίσουμε να τηρούμε τις υποσχέσεις που δίνουμε στον εαυτό μας.
Ξεκινάμε με υποσχέσεις μικρές, που για να πραγματοποιηθούν χρειάζονται δέκα λεπτά.
Παραδείγματα:ένα δεκάλεπτο περπάτημα, καταγραφή σκέψεων, συναισθημάτων σε ένα ημερολόγιο, κάθε πρωί πίνουμε πρώτα ένα ποτήρι νερό, διαβάζουμε πέντε σελίδες από το βιβλίο μας, τρεις γύρους κοιλιακών αναπνοών κ.α.
ΤΟ ΜΑΝΤΡΑ ΜΑΣ: ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ ΚΑΤΙ, ΤΟ ΤΗΡΩ.
Μετάφραση :Διαπροσωπικές Σχέσεις