Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,
Δε θυμάμαι να σου έχω γράψει ποτέ γράμμα, να σου πω την αλήθεια, δεν θυμάμαι καν να πίστεψα ποτέ σε σένα…
Θυμάμαι παρόλα αυτά κάτι πατίνια κάτω από ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο, που παρακαλούσα μήνες να αποκτήσω και εκείνη τη χρονιά αποφάσισες να μου φέρεις όχι απλά ένα δώρο, αλλά και ένα δώρο που παρακαλούσα μήνες τους γονείς μου να μου κάνουν. Δεν το έφερες όμως τα Χριστούγεννα, ούτε καν την Πρωτοχρονιά και έτσι κατάλαβα σχεδόν αμέσως ότι δεν ήταν από σένα… ούτε από τους γονείς μου! Ο γλυκός ηλικιωμένος επισκέπτης μας είχε ένα τεράστιο χαμόγελο καθώς χοροπηδούσα στο άνοιγμα του κουτιού με τα κόκκινα πατίνια! «Εσύ μου τα ’φερες, έτσι δεν είναι ;» «Nein, nein, δεν ήμουν εγώ, ο Άγιος Βασίλης έμαθε πόσο πολύ τα ήθελες και στα έβαλε χθες βράδυ στο δέντρο. Άντε! Εντάξει, το μόνο που έκανα ήταν να τον παρακαλέσω λίγο παραπάνω!» Τον κοιτούσα με γουρλωμένα μάτια και τεράστια απορία, μήπως ήταν ο Ρόμπερτ τελικά ο Άγιος Βασίλης, ο Ρόμπερτ μου ’φερνε πάντα τα ωραία τα δώρα!
Πρόσφατα λοιπόν είδα μια εκπομπή που με συγκίνησε Άγιε Βασίλη μου, και η κοπέλα στη συνέντευξη σού είχε γράψει ένα γράμμα, στα 17 -18 της νομίζω, και αν κατάλαβα καλά, ούτε αυτή πίστευε σε σένα…βλέπεις, ήταν παραμελημένο παιδί και τα παραμελημένα παιδιά δε γίνεται να πιστέψουν σε σένα.
Και για κάποιο λόγο ζήλεψα, μπα όχι… τη θαύμασα που μέσα στον κυκεώνα που βίωνε ήρθε σε επαφή με το μικράκι μέσα της και –υποθέτω ‘γω τώρα- μη έχοντας σε ποιον να αποταθεί, αποφάσισε να στραφεί σε σένα.
Ε! Αποφάσισα να το κάνω και ‘γω λοιπόν!
Σου γράφω λοιπόν για να έρθεις με το έλκηθρό σου και τα όμορφα ταράνδια σου ΟΧΙ για να φέρεις, μα για να πάρεις Άγιε Βασίλη μου!
Να έρθεις με το έλκηθρό σου αδειανό και να το γεμίσεις με όλα τα βάρη του κόσμου, τα κυριολεκτικά και τα μεταφορικά, να πάρεις ΟΛΗ την αμάθεια, την ημιμάθεια, την έπαρση, την ανάγκη για αναγνώριση, για επιβεβαίωση, να πάρεις το κλάμα και την θλίψη, να πάρεις το θυμό, το φόβο, την πικρία και την αγανάκτηση, να πάρεις τα εμπόδια που βάζουμε στους εαυτούς μας, την έλλειψη κατανόησης και συμπόνιας, την έλλειψη ευγένειας και σεβασμού…βασικά να πάρεις όλες τις ελλείψεις, έχουμε μπόλικες εμείς… τα παραμελημένα παιδιά, γιατί ξέρεις Άγιε μου Βασίλη, κατά βάθος όλοι παραμελημένα παιδιά είμαστε, άλλοι πολύ, άλλοι λιγότερο και για να το κρύψουμε φοράμε θυμό και γκρίνια και έπαρση και υπεροψία και τόσα άλλα, στα είπα και πριν… και κουβαλάμε καλά κρυμμένο τον πόνο μας και την ανάγκη μας για ασφάλεια, επαφή και αλήθεια. Σταματήσαμε να κατανοούμε τους εαυτούς μας, πώς να κατανοήσουμε τους άλλους; Πονάμε τόσο που ξεχάσαμε πως είναι να συγ-χωράμε! Πονάμε τόσο που δεν μπορούμε πια να δούμε τον πόνο του άλλου, τον θέλουμε μόνο για να γίνει το βάλσαμό μας. Αμ έλα που κι αυτός το ίδιο ψάχνει, και όσοι το αντιλαμβάνονται ή το παραδέχονται παραμένουν σιωπηλοί, όσοι κάνουν φασαρία πάλι… αχ! Αυτοί αποφάσισαν να φαίνονται ατρόμητοι, να μην τους πλησιάζει κανείς, να μην πληγωθούν και πάλι… Μακριά και αγαπημένοι λένε οι παλιότεροι… φαντάσου πόσο βαθιά ριζωμένη πεποίθηση είναι στο «είναι» μας!
Για αυτό σου λέω, μην φέρεις τίποτα, δεν χρειαζόμαστε τίποτα, έχουμε περισσότερα απ’ όσα χρειαζόμαστε, δεν τα εκτιμούμε όμως, έγινε παραπέτασμα ο θυμός και η θλίψη και δεν τα αναγνωρίζουμε καν, σιγά μην τα εκτιμήσουμε…
Κι αν έχεις και κανένα φίλο με μαγικό έλκηθρο και τούτον, φέρε τον μαζί, δεν θα φτάσει μόνο το δικό σου, όση «μαγεία» κι αν κρύβει το πνεύμα σου, βλέπεις την χάσαμε τη δική μας Άγιε μου Βασίλη, τη φοβηθήκαμε και τη πετάξαμε μακριά. Και … δεν είμαστε καθόλου αγαπημένοι. Φέρε και βοήθεια σε παρακαλώ αν μπορείς και πάρε φέτος, πάρε όσα περισσότερα μπορείς, να αδειάσει ο νους και η καρδιά μας, να γίνει χώρος για καινούργια!
Να ξανανιώσουμε Χριστούγεννα αδειάζοντας και όχι γεμίζοντας ξανά και ξανά…
Να ξαναχωρέσει αγάπη, ευγνωμοσύνη, αρμονία..
Νίκη
ΥΓ. Δεν (χρειάζεται να) είμαι «καλό» παιδί, δεν θα αφήσω ούτε κουλουράκι ούτε γάλα, αν έρθεις όμως και πάρεις θα το καταλάβω, θα νιώσω ελαφρότερη και θα σου στείλω το πιο θερμό χαμόγελο 🙂