Μπήκαν πιασμένοι από το χέρι σε ένα γεμάτο βαγόνι του τραμ. Λευκό φόρεμα με ροζ δαντέλα στον ποδόγυρο αυτή, κρεμ λινό παντελόνι και γαλάζιο πουκάμισο με μία λευκή ορχιδέα στο πέτο αυτός. Πιάστηκαν και οι δύο από μια ελεύθερη λαβή, η κοπέλα κρατούσε την μονόχρωμη ανθοδέσμη στο άλλο χέρι. Κοιτούσαν ο ένας τον άλλον, πότε χαμογελαστά στα μάτια, πότε χαμογελαστά με τα χείλη στο μέτωπο του άλλου, γαλήνια, ώσπου ακούστηκε η ανακοίνωση: «Επόμενη στάση, Δημαρχείο! Next station, Dimarxeio!» Ανάμεσα σε ένα ασφυκτικά γεμάτο τραμ από ενθουσιασμένους τουρίστες, χαλαρές γιαγιάδες που γυρνούσαν με το χέρι κολλημένο στο μισογεμάτο καρότσι από τη λαϊκή, ανήσυχοι μετανάστες, γελαστοί φοιτητές… κατεβαίνοντας σχεδόν αγκαλιασμένοι εκείνοι προσέφεραν σε όλους απλόχερα ένα μικρό αντίδωρο του επικείμενου γάμου τους: Τον έρωτα.
Πόσες φορές, που η καθημερινή ρουτίνα -μα και οι παγίδες- μας βρίσκουν απροετοίμαστους, δεν έχουμε αποθαρρυνθεί, ίσως κιόλας απελπιστεί; Πόσες φορές δεν αναφωνήσαμε: «Γιατί σε εμένα;». Εκείνοι μέσα σε μια διαδρομή του τραμ βροντοφώναζαν: «Ναι, και σε εμάς, αλλά θα το ζήσουμε».
Ο έρωτας, πιστεύω, δεν πρόκειται μόνο για το συναίσθημα του δυνατού χτύπου της καρδιάς, της πεταλούδας στο στομάχι και άλλων συναφών, μάλλον χολιγουντιανών εκδοχών του. Ίσως τελικά να είναι κάτι βαθύτερο, κάτι που μας ορίζει ως οντότητες στον χώρο και στο χρόνο της βιωτής μας.
Ερωτικός άνθρωπος. Ερωτικός ως προς τη ζωή.
Ενθουσιάζομαι με τους ανθρώπους που γνωρίζω μέσα σε ένα κατάμεστο λεωφορείο της ΕΘΕΛ, μαγεύομαι με το αγριολούλουδο που καταφέρνει να φυτρώσει μέσα σε τόσα κυβικά τσιμέντου, βιώνω εκστατικά συναισθήματα όταν βλέπω τα χρώματα που παίρνει ο ουρανός σε ένα δειλινό και χαίρομαι όταν αντικρίζω ένα ηλικιωμένο ζευγάρι να κάνει βόλτα πιασμένο χέρι χέρι στο δρόμο.
Είμαι διατεθειμένος, έχω τα εσωτερικά μου μάτια ανοιχτά, θαυμάζω την ομορφιά που υπάρχει γύρω μου και τελικά ερωτεύομαι τη ζωή, ξανά και ξανά, με τα όμορφα, αλλά και με τα όχι και τόσο όμορφα που φέρει.
Να! Τα εμπόδια είναι εκεί, στέκονται μπροστά μου και αποδέχομαι την πρόκληση: τα αντιμετωπίζω και παίρνω κάθε φορά την εμπειρία και τη γνώση που μου προσφέρουν. Διότι ναι, γνωρίζω ότι και εγώ, ως άλλο ένα ον σε αυτόν τον κόσμο, έχω τις προσωπικές μου αδυναμίες, τις αναγνωρίζω, τις δέχομαι και συνεχίζω να αγαπώ τον εαυτό μου, γιατί απλά είναι αυτό, που με κάνει μοναδικό και αυτάρκη.
Αυτό τελικά μπορεί να σημαίνει έρωτας. Μοναδικός και αυτάρκης, με συντροφιά τον εαυτό και τον άλλον. Και κάπως έτσι συντροφεύεσαι με μια πραγματικά ερωτική ματιά στα χρόνια, στους τόπους, στις εμπειρίες που ακολουθούν, αντί να πορεύεσαι σε αυτό τον κόσμο, θαρρώντας ότι έχεις πάρει πρέφα, τι σημαίνει η τέχνη της ζωής.
Απαιτητικό πράγμα, ναι. Και για εκείνο το ζευγάρι μάλλον, έζησαν μία μεγαλοπρεπή ημέρα της ζωής τους με ένα εισιτήριο του τραμ στη τσέπη. Κι ένα χαμόγελο. Δεν επέτρεψαν στη μιζέρια να τους θίξει. Ο έρωτας που βίωναν ήταν ισχυρότερος από κάθε εμπόδιο που θα συναντήσουν, το είχαν αποφασίσει. Μπορούσες να αισθανθείς την αγάπη που είχαν για όσα έρχονται, για την αληθινή παρουσία τους στη ζωή.
Κάπως έτσι φαντάζομαι την πληρότητα.