Το νερό της ζωής, με την ελπίδα να γίνει γνωστό στη γη, άρχισε να αναβλύζει από ένα αρτεσιανό πηγάδι και να ρέει αβίαστα και ακατάπαυστα.
Οι άνθρωποι μαζεύονταν γύρω από την πηγή για να πιούν και να πάρουν δύναμη από αυτό το μαγικό νερό μιας και ήταν τόσο καθάριο, αγνό και αναζωογονητικό.
Φαίνεται όμως πως η ανθρωπότητα δεν ήταν ικανοποιημένη με αυτήν την ευδαιμονική τάξη πραγμάτων. Σιγά-σιγά άρχισαν να περιφράσσουν το πηγάδι, να χρεώνουν την προσέγγιση σε αυτό, να διεκδικούν την κυριότητα του γύρω χώρου, να φτιάχνουν περίτεχνους νόμους για να βάζουν κλειδαριές στις πύλες εισόδου.
Το πηγάδι λοιπόν δεν άργησε να περιέλθει στην ιδιοκτησία κάποιας ελίτ και ορισμένων ισχυρών προσώπων. Το νερό όμως θίχτηκε από αυτό και θύμωσε· έτσι έπαψε να αναβλύζει εκεί και άρχισε να ρέει σε κάποιον άλλο τόπο. Οι άνθρωποι που είχαν στην κατοχή τους την περιοχή γύρω από το πρώτο πηγάδι ήταν τόσο απορροφημένοι με τα ζητήματα ιδιοκτησίας που δεν πρόσεξαν καν ότι το νερό είχε εξαφανιστεί. Συνέχισαν να πουλάνε το ανύπαρκτο νερό και λίγοι ήταν εκείνοι που παρατήρησαν ότι η αληθινή δύναμη είχε χαθεί. Κάποιοι όμως δυσαρεστημένοι συνέχισαν, με περίσσιο θάρρος, την αναζήτηση και βρήκαν το νέο αρτεσιανό πηγάδι. Η ίδια μοίρα όμως περίμενε και αυτό το πηγάδι που δεν άργησε να περιέλθει υπό την κατοχή και τον έλεγχο κάποιων «ιδιοκτητών». Έτσι το πηγάδι κίνησε και πάλι για κάποιον άλλον τόπο – και από τότε που ο άνθρωπος άρχισε να φτιάχνει την ιστορία του μέχρι και σήμερα επαναλαμβάνεται ακριβώς το ίδιο πράγμα.
Αυτή είναι μια πολύ θλιβερή ιστορία, μια ιστορία που είχε αγγίξει ιδιαίτερα τον Γιουνγκ, γιατί με αυτήν έβλεπε πώς μπορούμε μέσα από ένα εγωκεντρικό άθυρμα να κακομεταχειριστούμε και να υπονομεύσουμε μια θεμελιώδη αλήθεια. Οι τέχνες, οι επιστήμες και ιδιαίτερα η ψυχολογία έχουν υποστεί πολλά δεινά από αυτήν τη σκοτεινή διεργασία. Το θαυμαστό όμως αυτής της ιστορίας είναι ότι το νερό πάντα βρίσκει έναν τόπο να αναβλύζει και είναι στη διάθεση κάθε νοήμονα ανθρώπου που έχει το θάρρος να αναζητήσει το αληθινό νερό στην «τρέχουσα» μορφή του.
Το νερό συχνά χρησιμοποιείται ως σύμβολο της βαθιάς πνευματικής τροφοδότησης του ανθρώπου. Το νερό κυλά στο δικό μας ιστορικό χρόνο, όπως κυλούσε πάντα, γιατί το πηγάδι μένει πιστό στην αποστολή του· τα μέρη όμως όπου αναβλύζει είναι μέρη παράξενα. Πολλές φορές σταματάει να ρέει και εμφανίζεται στα πιο εκπληκτικά και απροσδόκητα μέρη.
[…]
Μια από αυτές τις παράξενες και απροσδόκητες πηγές είναι και η δική μας σκιά, αυτός ο σκουπιδότοπος όπου αδειάζουμε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μας που αποποιούμαστε… αυτά τα αποκηρυγμένα μας κομμάτια είναι εξαιρετικά πολύτιμα και δεν μπορούμε να τα αψηφήσουμε. Η σκιά μας – προς μεγάλη μας, και δυσάρεστη, έκπληξη – είναι αέναα παρούσα. Ο σεβασμός, η εκτίμηση και η αποδοχή της σκιάς συνιστά μια πράξη βαθιάς πνευματικής άσκησης. Η πράξη αυτή, ως πράξη σύνθεσης της ολότητας και συνεπώς πράξη ιερή, είναι η πλέον σημαντική εμπειρία της ζωής.
Johnson A. Robert,
Η σκιά – Πως να συμφιλιωθείτε με την σκοτεινή και πιο δημιουργική πλευρά του εαυτού σας,
εκδ. ΑΡΧΕΤΥΠΟ, 2002