Το να περιμένουμε – λιγότερο ή περισσότερο υπομονετικά -,
τον άλλον να τελειώσει να μιλάει μόνο και μόνο για να μπορέσουμε
να πούμε αυτό που ήδη σκεφτόμασταν,
δεν ισοδυναμεί απαραίτητα με διάλογο, αλλά μάλλον
με το μπλέξιμο και την υπερκάλυψη δύο μονολόγων…
Σε αυτές τις περιπτώσεις,
οι συνομιλητές δεν έρχονται καθόλου σε επαφή
με αυτά με λέγονται.
Δεν ακούνε ο ένας τον άλλον,
γιατί έχουν και οι δύο προαποφασίσει πως έχουν δίκιο και,
έτσι, το μόνο πράγμα που είναι διατεθειμένοι να κάνουν,
είναι να περιμένουν να έρθει η σειρά τους,
ώστε να μπορέσουν να το αποδείξουν με επιχειρήματα.
Jorge Bucay, Silvia Salinas, Να βλέπεις στον έρωτα, εκδ. OPERA, 2012