Τα παιδιά σου δεν είναι δικά σου παιδιά.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τον εαυτό της.
Έρχονται στον κόσμο μέσα από σένα, αλλά όχι από εσένα
και παρόλο που είναι μαζί σου, δεν ανήκουν σε σένα.
Mπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, όχι όμως τις σκέψεις σου.
Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.
Μπορείς να προσφέρεις στο σώμα τους ένα σπιτικό, όχι όμως στην ψυχή τους.
Γιατί η ψυχή τους ζει στο σπίτι του αύριο, κάτι που εσύ δεν μπορείς να το επισκεφτείς ούτε καν στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις, μην προσπαθήσεις όμως να τα κάνεις να σου μοιάσουν.
Γιατί η ζωή δεν πηγαίνει προς τα πίσω και δεν χρονοτριβεί στο χτες.
Εσύ είσαι το τόξο απ’ όπου τα παιδιά σου σα ζωντανά βέλη θα τιναχτούν μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το σημάδι πάνω στο μονοπάτι του άπειρου, και σε λυγίζει με τη δύναμή του ώστε τα βέλη του να τιναχτούν γοργά και μακριά.
Ας είναι χαρά το λύγισμά σου στο χέρι του τοξότη.
Γιατί όπως αυτός αγαπά τα βέλη που πετούν, έτσι αγαπά και το τόξο που είναι σταθερό.
Khalil Gibran, Ο προφήτης, Εκδ. Μπουκουμάνη, 1974