Δεν παύουμε ν’ αγαπούμε αυτούς που αγαπήσαμε.
Αλλά από άνθρωπο σε άνθρωπο, από κομμάτι σε κομμάτι, μας αρέσει να πιστεύουμε πως ανασυνθέτουμε σταδιακά ένα παζλ και πως μια μέρα θα σχηματιστεί ένα πρόσωπο. Και πως δεν θα έχουμε πια ανάγκη να ψάχνουμε. Μόνο που στη θέση της συνολικής εικόνας δεν έχουμε παρά την πιο πρόσφατη, κι αυτή δεν διαγράφει τις προηγούμενες.
Καμία μορφή δεν λησμονιέται, καμία δεν μας συγκρατεί. Γι’ αυτό και η ζωή μας δεν είναι μια διαδοχή από αποτυχίες αλλά μια αβέβαιη κατασκευή ολοκληρωτικά δοσμένη στην αγάπη.
Πόλεμοι γίνονται, μοναξιάς προς μοναξιά.
Λαβωμένοι συγκρούονται με άλλους λαβωμένους, και με διακύβευμα την αγάπη. Αυτό που καταλογίζουμε στον άλλο δεν είναι ότι μοιράζεται με μας την ίδια πληγή, αλλά ότι βρήκε τα ίδια αντίδοτα. Αγάπη είναι όταν ο καθένας πιστεύει πως ο άλλος βρήκε ένα φάρμακο διαφορετικό και πως θα τον γιατρέψει.
Όμως τον περισσότερο καιρό αγωνιζόμαστε ενάντια σε πλάσματα που μας μοιάζουν υπερβολικά, που υποφέρουν όσο κι εμείς, και ως προς αυτό είναι ακατανίκητα.
Pierre Merot,
Θηλαστικά, εκδ. Εστία, 2008