Πολλοί θεραπευτές ενοχλούνται όταν ακούνε κάποιους κριτικούς να χαρακτηρίζουν τη δουλειά τους απλώς ως μία «φιλία επί πληρωμή». Παρόλο που ο χαρακτηρισμός αυτός έχει μια μικρή δόση αλήθειας, δεν αξίζει να μας οδηγεί σε σημείο ενόχλησης. Η φιλία ανάμεσα σε θεραπευτή και θεραπευόμενο είναι μια αναγκαία συνθήκη στη διαδικασία της θεραπείας – αναγκαία, όχι όμως επαρκής.
Η ψυχοθεραπεία δεν είναι υποκατάστατο της ζωής αλλά μια γενική πρόβα για τη ζωή.
Με άλλα λόγια, παρόλο που η ψυχοθεραπεία απαιτεί μια στενή σχέση, η σχέση δεν είναι σκοπός – είναι μέσο για την επίτευξη ενός σκοπού.
Η εγγύτητα της θεραπευτικής σχέσης εξυπηρετεί πολλούς σκοπούς. Παρέχει μια ασφαλή περιοχή, στην οποία οι ασθενείς μπορούν να αποκαλυφθούν όσο πληρέστερα γίνεται. Επιπλέον, τους προσφέρει την εμπειρία ότι κάποιος τους αποδέχεται και τους καταλαβαίνει, ενώ έχουν αποκαλύψει τον βαθύτερο εαυτό τους. Τους διδάσκει κοινωνικές δεξιότητες: ο ασθενής τι απαιτείται για να έχει μια στενή σχέση. Μαθαίνει επίσης ότι η δημιουργία στενής σχέσης δεν είναι αδύνατη, αντίθετα είναι εφικτή.
Τελευταίο και ίσως πιο σημαντικό απ’ όλα είναι αυτό που έλεγε ο Καρλ Ρότζερς, ότι η θεραπευτική σχέση χρησιμεύει ως εσωτερικό σημείο αναφοράς, στο οποίο οι ασθενείς μπορούν να επανέρχονται με τη φαντασία τους. Έχοντας κατακτήσει μια φορά αυτό το επίπεδο οικειότητας, μπορούν να διατηρήσουν μέσα τους την ελπίδα και την προσδοκία παρόμοιων σχέσεων.
Irvin Yalom, “Το δώρο της ψυχοθεραπείας”, εκδ. ΑΓΡΑ, 2004