Να έχεις στο μυαλό σου πως ένας δρόμος είναι μονάχα ένας δρόμος, τίποτε παραπάνω. Αν αισθάνεσαι πως δεν πρέπει να τον ακολουθήσεις, δεν πρέπει να μείνεις σε αυτόν, ό,τι κι αν συμβεί.
Για να έχεις μια τέτοια διαύγεια χρειάζεται να ζεις μια πειθαρχημένη ζωή.
Μόνο τότε θα καταλάβεις πως ένας δρόμος δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένας δρόμος και πως δεν προσβάλλεις ούτε τον εαυτό σου, ούτε κανέναν άλλον αν τον παρατήσεις, εφόσον αυτό σου λέει η καρδιά σου. Αλλά η απόφασή σου, ν’ ακολουθήσεις ή να παρατήσεις αυτό το δρόμο δεν πρέπει να βασίζεται στο φόβο ή στη φιλοδοξία. Εξέταζε το κάθε μονοπάτι με προσοχή και περίσκεψη. Δοκίμασέ τον όσες φορές νομίζεις ότι χρειάζεται. Και έπειτα κάνε στον εαυτό σου την ερώτηση: Έχει αυτό το μονοπάτι καρδιά; Αν έχει, το μονοπάτι είναι καλό. Αν όχι είναι άχρηστο. Ο ένας είναι φτιαγμένος για χαρούμενο ταξίδι, όσο καιρό τον ακολουθείς γίνεσαι ένα μαζί του, σε κάνει δυνατό. Ο άλλος σου αφαιρεί τη δύναμη.
[…]Είναι άσκοπο να χαραμίσεις τη ζωή σου πάνω σ’ ένα δρόμο που δεν έχει καρδιά. Πριν ξεκινήσεις το ταξίδι σου κάνεις την ερώτηση: Έχει καρδιά αυτός ο δρόμος; Αν η απάντηση είναι αρνητική, θα το καταλάβεις και τότε χρειάζεται να διαλέξεις έναν άλλο δρόμο… Το άσχημο είναι πως κανείς δεν κάνει την ερώτηση. Κι όταν τελικά ένας άνθρωπος καταλάβει πως έχει πάρει ένα δρόμο χωρίς καρδιά, ο δρόμος είναι έτοιμος να τον σκοτώσει. Σε αυτό το σημείο πολύ λίγοι μπορούν να σταματήσουν για να σκεφτούν αυτό το θέμα και να παρατήσουν το δρόμο.
[…]Ποτέ δεν είναι ευχάριστος ένας δρόμος χωρίς καρδιά. Πρέπει, ακόμα και για να ξεκινήσεις να κοπιάσεις. Αντίθετα, ένας δρόμος με καρδιά είναι εύκολος, δε σε αναγκάζει να κουραστείς για να τον συμπαθήσεις. Και να θυμάσαι: Για να διαλέξεις ένα δρόμο χρειάζεται να είσαι απαλλαγμένος από το φόβο και τη φιλοδοξία.
Carlos Castaneda, Η διδασκαλία του Δον Χουάν
(Ο δρόμος της γνώσης των Γιακί), εκδ. Καστανιώτη, 1999