Είναι ώρα να εξηγηθώ-ας ορθώσουμε το ανάστημα.
Ό,τι είναι γνωστό το απορρίπτω,
Εξαπολύω όλους τους άντρες και τις γυναίκες μπροστά μαζί μου στο Άγνωστο.
Το ρολόι δείχνει τη στιγμή-αλλά τι δείχνει την αιωνιότητα;
Έχουμε ως τώρα εξαντλήσει τρισεκατομμύρια χειμώνων και καλοκαιριών,
Υπάρχουν τρισεκατομμύρια μπροστά, και τρισεκατομμύρια μπροστά από εκείνα.
Γενιές μας έφεραν αφθονία και ποικιλομορφία,
Και άλλες γενιές θα φέρουν αφθονία και ποικιλομορφία.
Δε λέω το ένα μεγαλύτερο και το άλλο μικρότερο,
Εκείνο που ολοκληρώνει τον κύκλο και το σκοπό του είναι ίσο με καθένα.
Είμαι η αποκορύφωση πραγμάτων ολοκληρωμένων, και είμαι κομιστής πραγμάτων που πρόκειται να γίνουν.
Τα πόδια μου πατούν σε μια κορυφή από τις κορυφές της σκάλας,
Σε κάθε σκαλοπάτι αρμαθιές χρόνων, και περισσότερες αρμαθιές ανάμεσα στα σκαλοπάτια,
Τα ανέβηκα από κάτω όπως έπρεπε, και ακόμα ανεβαίνω και ανεβαίνω.
Ανέβασμα με το ανέβασμα τα φαντάσματα υποχωρούν πίσω μου,
Μακριά κάτω βλέπω το πελώριο αρχικό Μηδέν, ξέρω πως ήμουν και εκεί.
Περίμενα αθέατος και παντοτινά, και κοιμήθηκα μέσα στη ληθαργική αχλή,
Και με την ησυχία μου, και χωρίς να πάθω κακό από τον δυσώδη άνθρακα.
Καιρό ήμουν προσκολλημένος εκεί-καιρό και καιρό.
Θαυμάσιες ήταν οι προετοιμάσίες για μένα,
Αφοσιωμένα και φιλικά τα χέρια που με βοήθησαν.
Αιώνες μετέφεραν το λίκνο μου, λάμνοντας και λάμνοντας σαν εύθυμοι βαρκάρηδες,
Για να περάσω, τα αστέρια παραμέρισαν μαζί με τις τροχιές τους,
Επέδρασαν για να φροντίσουν τι θα με συγκρατήσει.
Προτού να γεννηθώ από τη μάνα μου γενιές με οδήγησαν,
Το έμβρυό μου δεν ήταν μουδιασμένο, τίποτα δεν μπορούσε να το αποκρύψει.
Για εκείνο το νεφέλωμα πυκνώθηκε σε σφαίρα,
Το εκτεταμέο αδρανές στρώμα στοιβάχτηκε για να το αναπαύσει,
Απέραντη βλάστηση του έδωσε τροφή,
Τεράσια σαυροειδή το μετέφεραν στα στόματά τους και το απέθεσαν με προσοχή.
Όλες οι δυνάμεις επιμελώς χρησιμοποιήθηκαν να με ολοκληρώσουν και να με χαροποιήσουν,
Τώρα σε αυτό το σημείο στέκομαι με την εύρωστη ψυχή μου.
Walt Whitman, Το τραγούδι του εαυτού μου, εκδ. Ηριδανός, 2006